Παρά τη ρητή δέσμευση της κυβέρνησης ότι δεν θα γίνει καμία παρέμβαση στις πυρόπληκτες περιοχές μέχρι την υποβολή του σχεδίου της Επιτροπής Ανασυγκρότησης, η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας με απόφασή της «χορήγησε άδεια για την εγκατάσταση 13 ανεμογεννητριών στο όρος Τελέθριο του Δήμου Ιστιαίας-Αιδηψού, για χρονικό διάστημα 25 ετών».
Οι αντιδράσεις εντονότατες, με αποτέλεσμα να παρέμβει ο αρμόδιος υπουργός. Ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας Κώστας Σκρέκας, γνωστοποίησε με επιστολή του στον Δρ. Αθανάσιο Δαγούμα, πρόεδρο της Ολομέλειας της ΡΑΕ ότι το ΥΠΕΝ προχωρά «στην κατάθεση νομοθετικής ρύθμισης, για την αναστολή ισχύος των αδειών που εκδόθηκαν το τελευταίο διάστημα και την αναστολή έκδοσης νέων αδειών, μέχρι την ολοκλήρωση του σχεδίου ανασυγκρότησης των πυρόπληκτων περιοχών της Βόρειας Εύβοιας».
Ο νομικός Γιώργος Καραβοκύρης, σε ανάλυση του που επικαλείται και το WWF Ελλάς και αναγράφεται στο toxrima.gr, υποστηρίζει ότι «δεν χρειάζεται να κάψει κανείς το δάσος για να εγκαταστήσει ΑΠΕ – αντιθέτως η φωτιά ήταν ο πιο ασφαλής τρόπος για να αποτραπεί το έργο».
Συγκεκριμένα, το νομικό σκεπτικό του είναι το εξής: Στο άρθρο 24 παράγραφος 1 του Συντάγματος επιτρέπεται εξαιρετικά η μεταβολή στη χρήση δασών και δασικών εκτάσεων για λόγους δημοσίου συμφέροντος. Στο άρθρο 117 παράγραφος 3 του Συντάγματος δεν ισχύει το ίδιο για τις αναδασωτέες μετά από πυρκαγιά ή αποψίλωση με άλλον τρόπο εκτάσεις. Την ένταση ανάμεσα στις δύο διατάξεις επιχείρησε να επιλύσει με τη μεθοδολογική επιλογή της παρόμοιας μεταχείρισης δάσους και “αναδασωτέας έκτασης” σε σειρά παρεμβάσεών του ο νομοθέτης (π.χ. ο εκτελεστικός νόμος του 1979 για στρατιωτικές υποδομές 2001, 2005, 2006, για ΑΠΕ και συνοδά έργα), με τις οποίες επιτρέπει, αν παραστεί επιτακτική ανάγκη και σύμφωνα με το δημόσιο συμφέρον, τις χρήσεις αυτές και στις αναδασωτέες περιοχές (αφού ήδη αυτό είναι θεμιτό εξαρχής στα δάση). Η απόφαση 2499/2012 ΣτΕ (Ολομέλεια) για τις ανεμογεννήτριες υπό το φως των διεθνών δεσμεύσεων της χώρας (οδηγία ΕΕ το 2001 και Πρωτόκολλο Κιότο) για την πράσινη ενέργεια, της οποίας η περιβαλλοντική σπουδαιότητα δεν αμφισβητείται, κατοχυρώνει νομολογιακά τη δυνατότητα αυτή, πριν από την άρση της αναδάσωσης (εφόσον αποδεικνύεται ότι άλλως κινδυνεύει να ματαιωθεί το έργο), έχοντας περαιτέρω και μια στρέβλωση να αντιμετωπίσει την καταστροφή/αποψίλωση για να μη γίνει σε αυτά καμία απολύτως τέτοια χρήση (π.χ. ΑΠΕ ΧΥΤΑ). Η δε υπαγωγή της αναδασωτέας έκτασης σε αυτήν τη χρήση υπακούει στις ίδιες αυστηρές προϋποθέσεις με τη δασική, δίχως να αναιρείται ο σκοπός της προστασίας του δασικού οικοσυστήματος της αναδασωτέας και ασυνδέτως με την οικονομική εκμετάλλευση. Κοντολογίς δεν χρειάζεται να κάψει κανείς το δάσος για να εγκαταστήσει ΑΠΕ (αντιθέτως, η φωτιά ήταν ο πιο ασφαλής τρόπος για να αποτραπεί το έργο). Ούτε το μείζον ερμηνευτικό στοίχημα του νομικού πλαισίου –και της απόφασης του ΣτΕ που υπερβαίνει τη γραμματική ερμηνεία– είναι η ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία, αλλά η ίδια η προστασία του περιβάλλοντος. Αυτή είναι η βασική μέριμνα και πολλές φορές τα νομικά είναι η καλύτερη προϋπόθεση για να συζητάμε με ακρίβεια και τα πολιτικά.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου