Η Ευρώπη καταρρέει; Έχει τη δυνατότητα το
πολιτικό σύστημα να διαχειρισθεί τις ολοένα και μεγαλύτερες απαιτήσεις των λαών
οι οποίοι τα τελευταία χρόνια ιδιαίτερα στον Ευρωπαϊκό Νότο δέχονται
<<επιθέσεις>> από το <<Σύστημα>>;
Τα ερωτηματικά πολλαπλασιάζονται. Την
ώρα που ο Γερμανός κοινωνιολόγος και φιλόσοφος Jürgen Habermas επεσήμανε σε
άρθρο του Sind wir noch gute Europäer? (Είμαστε ακόμη καλοί Ευρωπαίοι;) στην
Zeit online στις 4 Ιουλίου 2018, αναφέροντας ότι η Γερμανία ταυτίζει την
αλληλεγγύη με την υπακοή, οι Ευρωπαίοι γνώριζαν πολύ καλά ότι οι Γερμανική
πολιτική θέλει μία Ευρώπη Γερμανική και όχι μία Γερμανία Ευρωπαϊκή.
Υπάρχει ένας παραλογισμός σε ένα κομμάτι της Ευρωπαϊκής
Πολιτικής Ελίτ. Η μη συνειδητοποίηση των ευθυνών του πολιτικού συστήματος για
την βιωσιμότητα της κοινωνίας. Το παράδειγμα της Ελλάδας είναι η πιο τρανή
απόδειξη. Αντί να στηριχθεί η οικονομία της χώρας από τους εταίρους με λογική εσωτερικής
αναδιάρθρωσης, αποφασίσθηκε να επιλεγεί
ένα κοκτέιλ αντιλαϊκών μέτρων και εφαρμογών, το οποίο ήταν σίγουρο πως δεν θα
βοηθούσε να ξεπεραστεί η κρίση. Και όταν η Ένωση αντιλήφθηκε ότι και οικονομίες
όπως η Γαλλική και η Ιταλική βάδιζαν προς τα βράχια, ήδη το ευρώ είχε δεχθεί
ένα πολύ μεγάλο χτύπημα ως προς τη δυναμική του και οι πολίτες σε πολλές χώρες
της ΕΕ που δεν νοιαζόταν για τις διεθνείς χρηματαγορές αλλά για την τσέπη τους,
είδαν τα εισοδήματα τους να μειώνονται και σε πολλές περιπτώσεις μάλλον
δραματικά.
Ένα τεράστιο κομμάτι της κρίσης μεταφέρθηκε και λογω προσφυγικού.
Ανεξέλεγκτες ροές μεταναστών – λαθρομεταναστών, συν τους πραγματικούς
πρόσφυγες, ήρθε να προσθέσει εδώ και αρκετά χρόνια προβλήματα εγκληματικότητας,
υγείας, αλλά και δυστυχίας συγχρόνως, αφού το ανακάτεμα με την πολυπολιτισμικότητα
και την Α-Πανθρησκεία ιδιαίτερα στην Ελλάδα, δημιουργεί νέα δεδομένα πάνω στα
ήθη τα οποία η πλειοψηφία της λαϊκής βούλησης απορρίπτει. Η ΕΕ δεν χάραξε ποτέ
μία υψηλή στρατηγική που θα ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει αυτό το τεράστιο
ανθρωπιστικό και πολιτικό ζήτημα, παρ΄ότι γνωρίζει τις <<τάσεις>>
ιδιαίτερα στις χώρες της Μεσογείου, τάσεις που σιγά-σιγά εξαπλώνονται και προς
Βορρά και χαρακτηρίζονται διαλυτικές. Τάσεις που δεν εκφράζουν οργανωμένη κοινωνία, προσφέρουν φόβο και
συγχρόνως αποτροπιασμό για την στάση της κεντρικής Ευρωπαϊκής εξουσίας που
δείχνει ανίκανη να αντιμετωπίσει τέτοιες σημαντικές για την επιβίωση καταστάσεις,
με κέντρο όχι τις οι Βρυξέλλες αλλά το Βερολίνο.
Οι Ευρωεκλογές που έρχονται είναι πολύ κρίσιμες. Για να δούμε
εάν οι ισορροπίες πολιτικών δυνάμεων στο εσωτερικό κάθε κράτους – μέλους, αλλά
και σε καθαρά Ευρωπαϊκό επίπεδο, μείνουν οι ίδιες ή εάν κάποιες αλλαγές
επιφέρουν θετικά μηνύματα και πράξεις για ένα καλύτερο μέλλον, αφού η
<<προτεσταντική ορθότητα>> που
πέτυχε να επιβάλλει το Βερολίνο, οι δογματικοί δημοσιονομικοί κανόνες , ο
διαχωρισμός φτωχών-πλούσιων χωρών, με
τις δεύτερες να εξασφαλίζουν πλεονάσματα από τα ελλείμματα των πρώτων, έφεραν
οργή , θυμό και ένα τίμημα υπό τις παρούσες συνθήκες, που καλούνται πάντα να πληρώνουν οι μη έχοντες.
Μακρυανίδης Απόστολος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου